„ W południe zażyłem dwie aspiryny dla dzieci, co trochę podniosło mnie na duchu. Niewykluczone, że kiedy będę sławny i mój dziennik zostanie odkryty, ludzie wreszcie pojmą jaka to udręka być nieodkrytym intelektualistą w wieku lat 13 i ¾.”28 kwietnia 2011 roku, w czwartek, między godziną 16 a 17 doznałam oświecenia. Stało się to nagle, w czasie oglądania na You Tube (dziękuję YT) filmu z wykładu Eckharta Tolle (bardzo dziękuję E.T.!) w języku hiszpańskim. Wtedy pierwszy raz usłyszałam o tym Nauczycielu, pierwszy raz go zobaczyłam i usłyszałam. Do tego doniosłego dla mnie wydarzenia doszło w ciągu pierwszych minut wykładu, zanim E.Tolle zaczął mówić na temat życia w teraźniejszości, świadomości i innych ważnych sprawach interesujących osoby transformujące zaciekle swoją świadomość i rozwijające się duchowo. Stało się to w czasie, gdy, tytułem wstępu dla słuchaczy Hiszpanów, opowiadał o swoim niedawno zmarłym ojcu, który przeniósł się z Niemiec do Hiszpanii, gdzie mieszkał wiele lat, aż do śmierci. Nie mam bladego pojęcia, dlaczego oświeciło mnie właśnie wtedy.
Adrian Molle lat 13 i ¾. Sekretny dziennik. Sue Townsend. W.A.B. 2002
Następny miesiąc minął mi w uniesieniu, ekstazie, błogim szczęściu. No, może sześć tygodni. Fruwałam wysoko, wśród obłoków. W tym czasie między innymi:
1. obejrzałam wszystkie dostępne free wykłady E.Tolle, przeczytałam jego dwie książki.
2. odkryłam na You Tube filmy z Thich Nhat Hanhem, Jiddu Krishnamurtim, których znałam od lat z książek. „Odkryłam” tam też Mooji’ego, o którym wcześniej nie słyszałam.
3. stałam się nadaktywna w necie:
a/ zaczęłam pisać długachne maile do krewnych i przyjaciół, w których próbowałam podzielić się moim szczęściem (dziękuję im za cierpliwość!).
b/ zaczęłam pisać na tym blogu, słowa i zdania wprost wylewały się ze mnie niczym fala.
c/ zarejestrowałam się na Mooji.pl i wpisałam na listę do udziału w jego satsangu w Polsce.
Cieszyłam się życiem do upojenia. Kipiałam energią. Wszystko wokół było żywe, świeże, kolorowe.
Na początku czerwca błogie szczęście zniknęło, tak samo nagle jak się pojawiło. Gorączkowe próby wskrzeszenia go spełzły na niczym. Przez dwa tygodnie – do wczoraj – sądziłam, że albo:
a/ nie byłam oświecona, tylko miałam przejściowe zaburzenia pracy mózgu, wywołujące niczym nieuzasadnione poczucie szczęścia, spokoju, radosnej energii, łączności z Wszechświatem.
lub
b/ doznałam oświecenia, po czym je utraciłam. Hm. Czy to możliwe, żeby to działało w ten sposób, jak z włączaniem przełącznika lampy: pstryk- świeci się, pstryk: nie świeci?
Przez ostatnie dziesięć dni zaczęłam się pogrążać w apatii. Wczoraj mój mąż - widząc, że kolejne piękne czerwcowe popołudnie spędziłam w łóżku patrząc w sufit, w zlewie piętrzą się brudne naczynia, ogródek zmienia się w dżunglę a cztery nasze koty krążą wokół mnie niespokojnie - zapytał czy dobrze się czuję i czy przypadkiem nie wpadłam w depresję.
Odpowiedziałam mu grzecznie, że jedyne, co mi przeszkadza w tej chwili to bardzo głośne szuranie jego kapci.
Po czym ubrałam się i poszłam do pobliskiego supermarketu. I znów zupełnie niespodziewanie, nie wiem, czemu - w dziwnych okolicznościach, stało się! W dziale książek kupiłam sobie kieszonkowe wydanie książki Sue Townsend „Adrian Mole lat 13 i ¾. Sekretny dziennik.”. Przed laty oglądałam serial na podstawie tej książki. Po powrocie do domu przed zaśnięciem czytałam tę książeczkę, co chwila wybuchając śmiechem. O świcie, po przebudzeniu przeczytałam ją do końca. Zwijałam się ze śmiechu, płakałam ze śmiechu, krztusiłam się śmiechem.
Świat znów jest żywy, kolorowy, prawdziwy. Znów wszystko jest takie, jakie jest. Znów mnie oświeciło. Tym razem nie ma fruwania 5 km nad ziemią i ekstazy, więc może poświecę dłużej.
Podsumowanie:
1. O–świecenie to wcale nie taka po–ważna sprawa.
2. Jeśli doznasz oświecenia, staraj się fruwać nisko nad ziemią, to mniej się potłuczesz, gdy na chwilę wyłączy się twoje światło. I szukaj przełącznika! Jest blisko, pod ręką.
3. Wiek około 13 i 3/4 lat to najpoważniejszy i najtrudniejszy okres w życiu. Na zdjęciu to jestem ja, właśnie w tym wieku (było to dawno) – wybrałam je, bo jest to chyba jedyne moje zdjęcie z tego okresu, na którym się uśmiecham.
Moja robocza hipoteza:
wszyscy jesteśmy oświeceni, tylko nie zawsze nasz przełącznik oświecenia jest na „on”. Jak go pierwszy raz z „off” zrobimy „on”, to później już jest z górki. Nawet jak nam coś /ktoś/jakoś przełączy na „off” to baaardzo szybko macamy wokół rękami, żeby znaleźć ten cholerny przełącznik. I słusznie, po co spędzać życie po ciemku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz