Śmiertelność

„ Do ucznia, który prosił o pouczenie,
Mistrz powiedział:
- Spróbuj zrobić tak:
zamknij oczy i wyobraź sobie,
że ty sam i wszystko, co wokół ciebie,
spada z wysokiego szczytu w przepaść.
Za każdym razem, kiedy uczepiasz się czegoś,
by powstrzymać spadanie,
uświadom sobie, że ta rzecz również spada...

Uczeń spróbował i odtąd już nigdy nie był tym samym człowiekiem.”
Minuta Mądrości. Anthony de Mello SI.Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy. Kraków 1992

Chcąc spełnić to, co tak szumnie zapowiada zdanie w nagłówku bloga, będę od czasu do czasu dzielić się z Wami sposobami, które pomagają mi, gdy czuję, że przyda mi się zmiana perspektywy widzenia.
Może dla kogoś również okaże się to pożyteczne (a przynajmniej nieszkodliwe).
Dziś to, co w cytacie powyżej; postępujemy zgodnie z zaleceniem Mistrza. Trzeba uruchomić wyobraźnię, żeby to doświadczenie miało swoją siłę. Gdy zrobiłam to po raz pierwszy, doświadczyłam mocno nieprzyjemnego uczucia lęku, samotności, niepewności. Jesteśmy tak przyzwyczajeni do nieustannego „uczepiania się” różnych rzeczy (ci, którzy deklarują, że są całkowicie wolni i niezależni też), że trudno znieść wymykanie się wszystkiego z rąk i odpadanie tego od nas, znikanie. W pewnej chwili jednak, gdy zaakceptujemy wreszcie tę przerażającą prawdę, że nie ma nic stałego i trwałego wokół nas, co mogłoby nas „uratować”, zaczyna otwierać się w nas przestrzeń spokoju.
Ta opowiastka w „Minucie mądrości” nosi tytuł „Śmiertelność”. Ale równie dobrze moim zdaniem mogłaby być zatytułowana „Nieśmiertelność”. Jeśli bowiem w końcu uświadomimy sobie spadanie w przepaść, nietrwałość, śmiertelność wszystkiego w naszym życiu, wszystkich form, odkrywamy wreszcie tę część nas, która jest nieśmiertelna i całkowicie wolna.

...ja i wszystko wokół mnie spada w przepaść. Za każdym razem, gdy próbuję się czegoś uchwycić, by powstrzymać spadanie, ta rzecz również spada...